The Road: Overlevingstocht van vader en zoon

Ik had hoge verwachtingen van The Road, niet alleen omdat de synopsis – over een vader en zoon die moeten overleven in een post-apocalyptische wereld – me ontzettend aanspreekt. Maar ook omdat mijn professor van het keuzevak Vergelijkende Literatuurwetenschap altijd naar dit boek verwijst als hij het heeft over dystopieën en The Road hierbij in één adem noemt met 1984, Brave New World en The Hunger Games. Bovendien weet ik dat dit boek vele prijzen heeft gewonnen – waaronder de Pulitzer Prize for Fiction in 2007. Kon Cormac McCarthy mijn verwachtingen waarmaken?

Vader en zoon

Een vader en zijn zoon doorkruisen het verwoeste landschap van Amerika. Niets beweegt in het uitgestrekte vlakte, behalve de as in de wind. Het is koud. Het sneeuwt. De lucht is donker. Hun bestemming is de kust, hoewel ze niet weten wat hen daar te wachten staat, als er al iets is. Ze hebben niets, alleen een pistool om zich te verdedigen tegen de wetteloze gangsters die de weg besluipen, de kleren die ze dragen, een kar met opruiming voedsel – en elkaar. Ze zijn alles voor elkaar. Maar zullen ze het overleven?

On this road there are no godspoke men. They are gone and I am left and they have taken with them the world. Query: How does the never differ from what never was?

Prachtige zinnen, maar veel herhaling

De schrijfstijl van Cormac McCarthy is wondermooi in The Road. Op het eerste gezicht komt het heel simplistisch over, maar hierdoor zijn juist alle opmerkingen raak. Als je eenmaal aan de schrijfstijl gewend bent, dan laat het je ook niet meer los. Ik heb tijdens het lezen echt super veel mooie quotes kunnen verzamelen. Het is ook interessant dat de personages geen namen krijgen. Doordat het ‘de man’ en ‘de jongen” zijn, houd je als lezer enige afstand. Tegelijkertijd betekent dit ook dat ze symbool staan voor iedereen. Heel sterk.

Maar buiten de mooie schrijfstijl heb ik weinig positiefs te melden over The Road. Ik vond het boek namelijk best een beetje tegenvallen. Naar mij idee was het verhaal een constante herhaling van zichzelf (ze lopen over de weg – ze hebben geen eten meer en staan op het randje van de dood – ze vinden eten – ze lopen over de weg – …), met af en toe een ontmoeting met de bad guys. Eigenlijk gebeurt er vrij weinig gedurende deze 307 pagina’s. Misschien is dit de kracht van het verhaal, maar voor mij persoonlijk kon het boek op deze manier een stuk korter.

Just remember that the things you put into your head are there forever, he said. You might want to think about that.

Daarnaast viel het einde me enorm tegen. Ik had een climax verwacht en niet zo’n vaag – en onrealistisch – einde. Nee, ik verwachtte eigenlijk dat het einde het hele boek goed zou maken, dat het lezen mijn kostbare tijd waard was, maar dit is naar mijn mening ook niet gebeurd..

Helaas kon The Road mijn hoge verwachtingen niet waarmaken. Ik ben verliefd geworden op de schrijfstijl, maar het verhaal zelf wist me nauwelijks te raken. Een gemiste kans!

In het Nederlands verscheen dit boek als De Weg.